Wie ben ik

Niks. Dat was het enige wat ik nu zag. Geen licht, alleen duister. Ik had geen idee hoelang dit al duurde. Ik voelde niks,ik hoorde niets. Ik werd er gek van. Ik hoopte dat aan deze kwelling vlug een eind kwam. Ik weet niet hoe veel later zag ik een verblinden fel wit licht. Toen mijn ogen gewend raakte aan het helse licht zag ik drie vreemde mensen. "W...Waar ben ik?" vroeg ik. Ik schrok van het geluid van mijn eigen stem. "Je bent in het ziekenhuis." zei de jongen die naast me zat. Hij had kastanje bruin haar en grijze ogen. Aan mijn bedeinde stonden een meisje en een andere jongen. Het meisje was blond en droeg praktisch alleen maar zwart en de jongen die naast haar stond had veel te grote kleren aan. "Wie zijn jullie?" vroeg ik met overslaande stem. Ze keken verbaasd naar mij. "Wie ben ik?" vroeg ik. "Jij bent Sally. Mijn kleine zus." zei de jongen met het bruine haar. "Ik ben Georg. Je grote broer en dat meisje is Laura,je beste vriendin en die jongen naast haar is je beste vriend Tom." zei Georg. Ik kuchte even. Ik mompelde eventjes.Een verpleegster kwam de kamer binnen. "A je bent wakker." zei ze. Ik knikte. "Ik ga nu even een paar testjes doen om te zien of alles oké is oké?" vroeg de verpleggster. Ik knikte. "Het spijt me maar jullie zullen moeten gaan het spijt me." zei de verpleegster. Ze namen afscheid van me en gingen weg. De verpleegster stelde een paar vragen en nam wat wat bloed af en zo. Ik zei dat ik niets meer herrinerde. Ze zei dat dat normaal was als ik een ongeluk had gehad en mijn hoofd enorm hard had gestoten en een hoofdwonde had. Ik hoopte dat ik vlug weer alles kon herinneren.ik taste even naar mijn hoofd. Ik voelde een toch wel redelijk grote wonden op mijn achterhoofd. Een deel van mijn haar was afgeschoren. ik zuchtte. Het zou toch wel even druren voor mijn haar terug zou groeien. De volgende dag kwamen de twee jongens en het meisje terug. Ze begroette me en Georg ging naast me zitten. Ik vroeg hem over mij. "Weet je echt niets meer over ons en jezelf?" vroeg hij. Ik knikte van niet. Hij nam mijn hand vast en begon te vertellen. Toen ik vroeg over het ongeluk klapte hij dicht. Hij veranderde het onderwerp metteen. Toen ik het vroeg aan Tom en Laura zeiden ze ook niet."Willen jullie aub zeggen wat er is gebeurt in dat ongeluk?" vroeg ik. Georg zuchtte even en nam mijn hand stevig vast. "Je werd aangereden door een dronke chauffeur en ...... je verloofde was op slag dood." zei hij. "Was ik verloofd? Wie was hij?" vroeg ik. Tom haalde een foto uit zijn portemonee en gaf die aan mij. Het was een oude foto. Op de foto stond een jongen met zwart haar en een piercing in zijn wengbrouw. "Was dat mijn verloofde?" vroeg ik. "Ja en mijn boer." zei Tom me een krop in zijn keel. Laura knuffelde hem."Kom mee schat." zei ze. Ze nam Tom mee. "We gaan naar huis.Ik weet dat je het niet aankunt." zei Laura. Ze liepen naar de auto en gingen er in zitten. Opeens kuste Tom Laura. Laura deed Tom's zetel naar beneden en ze ging op hem zitten. Tom grijnsde. Even later kon je op de parking gekreun horen.

Ik had de foto nog steeds in mijn hand. "Ik zou dus met hem trouwen?" zei ik. Georg knikte."Het spijt me echt." zei hij. "Waarom zeg jij nu sorry?" vroeg ik. "Omdat ik je heb laten gaan die avond." zei Georg.Ik keek hem aan. Ik was in de war. Tja hoe zou je zelf zijn. Ik legde de foto op het tafeltje naast mijn bed. Ik zuchtte. "Georg..." fluisterde ik. "Ja?" vroeg hij. Haal een verpleegster." kreunde ik vlak voor alles weer zwart werd voor mijn ogen en hoorde ik heel ver weg Georg om hulp roepen. En daar was ik dan weer. Ik het vertrouwde en toch wel irritante duister. Ik had geen iedee hoe lang ik er al was. Ik keek wat in het rond. Ik zag helemaal nix. Opeens hoorde ik een vertrouwde stem. Ik draaide me om en keek in een paar donkerbruine ogen. "Sally kom mee." zei de jongen. Ik herkende hem. Het was mijn verloofde. Of ex-verloofde om het zo te zeggen. "Euh... waarom moet ik mee komen?" vroeg ik. "Je tijd is gekomen." zei Bill. Ik schrok. "ben ik dood?" vroeg ik met overslaande stem

Snel verder ^^

"Ik kan niet dood zijn. Ik mag niet dood zijn." zei ik paniekerig. Mijn stem sloeg over van paniek. "Maak je geen zorgen. Hier is alles beter." zei Bill. "Neen! Ik ga niet mee!! Zeker niet omdat ik niet eens herinneringen heb!!" zei ik kwaad. Bill rolde met zijn volmaakte bruine ogen en rijkte me een hand toe. Ik gaf hem een hand en hij trok me mee. "Waar gaan we heen?" vroeg ik. "Jou herinneringen ophalen." zei Bill nors. Hij dook met me ergens in een soort put. Opeens lande we ergens. Bill trok me mee naar een soort scherm. "Zie je dit? Je was toen net 6. Georg had je taart verknald." Hij trok me mee naar een ander scherm. "Hier was je 13. Hier kreeg je je eerste kus." zei hij en weer lootste hij me mee naar een ander scherm. "Hier was je 16. De eerste keer dat we mekaar ontmoette." In de gang van de school." zei Bill. Ik keek hem aan. Hij leek niet al te blij."Weet je het kan me niet schelen dat je me nu al mijn herrineringen laat zien. Ik wil niet dood!" zei ik overstuur. Bill zuchtte en keek me aan. "Oke oke. Ik stuur je wel terug." zei hij. Alles werd weer zwart.Opeens zag ik weer het helse witte licht en lag ik in dat stomme bed. Deze keek was ik aan een zuurstof fles en een hart monitor. Ik was daar alleen. Ik voelde me vermoeid en viel weer in slaap.Toen ik uit mijn droomloze slaap wakker werd zag ik Georg naast mijn bed. Hij keek me blij aan. "Je bent wakker!" zei hij opgewekt. Ik knikte. "Al van gisteren." zei ik maar mijn stem werd vervormd door het masker. Ik keek rond. Overal zag ik bloemen en ballonen en teddyberen en zo van die dingen. Ik probeerde te glimlachen. Ik voelde me nog steeds zwak. "Jij hebt op mijn 6de verjaardag toch mij taart verknald hé?" vroeg ik aan Georg. Hij keek mij verbaasd aan en knikte. "Herriner je je terug dingen." vroeg hij. Ik knikte. "Maar drie dingen." zei ik en ik kuchtte. "Mijn 6de verjaardag,mijn eerste kus en de dag dat ik Bill ontmoette." zei ik. "Je moet niet praten hoor." zei Georg. Hij ging zitten en nam mijn hand weer stevig vast. "Wil je me vertellen over mijn leven?" vroeg ik. "Ja hoor." zei Georg. Hij begon een verhaal te vertellen van toen ik voor het eerst naar het middelbaar ging. Hij zei dat ik enorm bang was en de ganse dag bij hem was gebleven wat zijn vrienden niet leuk vonden. Hij pochtte dat hij een van de populaire jongens was en mij altijd beschermde tegen pestkoppen en zo. Ik glimlachtte terwijl hij verder vertelde.Hij vertelde ook dat we een soort codewoord hadden. Iets waardoor iedereen wist dat ik zijn kleine zusje was. Als hij me zocht riep hij luid 'Marco' en riep ik terug 'Polo'. Ik lachtte zwakjes. Ik keek hem aan. "Waren we goede vrienden?" vroeg ik. Georg knikte. "Iedereen wist dat als ze een vinger verkeerd naar je uitstaken dat ze met mij te maken kregen." zei Georg. Ik keek hem in de ogen. Zijn grijze ogen glinsterde vroolijk. Hij glimlachtte ook breed. "Vertel me meer." zei ik. Georg begon vol plezier te vertellen over de streken die we uithaalde. En hij bleef vertellen tot een verpleegster hem wegstuurde. Ik had volgens haar veel rust en stilt nodig. Ik vond dat maar zever. Door met Georg tijd door te brengen voelde ik me al veel beter.Ik dommelde nog maar eens in. Ik zat weer in het duister. Ik was toch niet weer in een coma belant hé! Ik zag Bill weer voor me staan. Hij stond in zo'n stomme gemaakte model pose. Ik zuchte en rolde met mijn ogen. "Waarom ben ik hier nu weer?" vroeg ik. "Maak je geen zorgen het is maar een droom." zei hij. Allen zijn lippen bewogen. Voor de rest stond hij stil als een stambeeld. "Waarom sta jij zo raar?" vroeg ik. Bill lachtte even en verdween toen. Het zwart maakte plaats voor de kamer.Drie weken later....
Ik was al veel beter. Ik hoefde al geen zuurstof fles meer en Georg hielp me met mijn herinneringen en af en toe droomde ik weer van Bill die me ook hielp. Ik zag Bill als mijn onderbewustzijn die dingen herinnerde. ik hield het voor mezelf. Ik was met Georg aan het praten ton Tom binnen kwam. Hij had iets in zijn hand. "Sally..." zei hij. "Ik heb dit gevonden. Het lag in Bill's kast met een briefje voor jou." zei hij. Hij gaf het doosje dat hij vast had aan mij. Ik opende het. Het was een ketting met een zilver draakje. Ik opende het briefje. 'Liefste Sally, Het spijt me dat ik dit niet eerder heb gegeven. Ik wou het bewaren voor de juiste gelegenheid. XXX Bill.Ik kreeg een krop in mijn keel. Georg keek naar me en merkte dat ik het moeilijk had. Ik legde de ketting en briefje aan de kant. Tom had het ook wat moeilijk. "Waar heb je dat gevonden?" vroeg ik. "In zijn kamer. Ik en mijn moeder waren die aan het opruimen toen vond ik dat in zijn kast weggestopt tussen enkele T-shirts." zei Tom. Ik keek naar Tom. Voor een volle minuut werd er niet gesproken. "Hoe lang lag ik eigenlijk in die coma?" vroeg ik. "Een week." zei Georg. "Da's toch een tijdje." zei ik. Ik ging recht zitten en trok mijn knieën op en sloeg mijn armen er om heen. "Ik ga maar eens." zei Tom. Hij nam afscheid van ons. "Gaat het?" vroeg Georg. Ik knikte. Ik had honger en ik voelde me rotslecht maar ik zweeg er over. Ik wou niemand bezorgd maken. "Ben je zeker?" drong Georg aan. "Ja en stop met zo beschermend te zijn." zei ik een beetje kwaad.Georg keek op zijn horloge. "Ik ga maar eens. Ik kom morgen weer terug." zei hij. We namen afscheid. Toen hij weg was zette ik de tv op om het nieuws te zien. "...rdenkingsdienst voor Bill Kaulitz." zei de nieuwspresentator. Ik trok grote ogen. Ze schakelde over naar een reporter ter plaatse in Magdenburg. "Het is hier een stormloop van fans van overal ter wereld. Veel mensen treuren om het verlies van hun idool Bill Kaulitz. zijn verloofde en hij waren in een ongeluk tergechtgekomen. Waar zijn vriendin nu verblijfd en of ze nog leefd is voorlopig een raatsel want sinds het ongeluk is ze van de wereldbol verdwenen." ik zette de tv uit. Ze hadden mij niet verteld dat Bill een ster was. Noch dat hij super populair was. "O wacht maar als Georg hier morgen is." zei ik tegen mezelf

Snel verder

Laura en Tom zaten thuis ook naar het nieuws te zien. "Zeg schat? Heb je eigenlijk aan Sally gezecht dat Bill beroemd was?" vroeg laura. "Neen maar Georg zal dat we gedaan hebben." zei hij. "Ik hoop het want als ze dit ziet en dat niet wist zal ze ons linchen." zei laura. "Maak je geen zorgen. ik denk dat zij liever naar iets anders kijkt dan naar het nieuws." zei Tom geruststellend.De volgende dag wachte ik kwaad op Georg. Toen hij eindelijk mijn kamer binnen kwam keek ik hem pissed-off aan. "Waarom heb je verzwegen dat ik verloofd was met een ster?" vroeg ik. "Euh...." Georg keek me aan. "Ik en Tom en Gustav zijn of waren beter beroemd." zei hij. "Waarom zei je dat niet!?" zei ik kwaad. "Ik was het vergeten." zei Georg. "Ja ja." zei ik. "Ben je nog dingen vergeten misschien?" vroeg ik kwaad.Georg zuchtte. Hij proberde mijn blik te ontwijken. "Er is nog iets hé." zei ik. Georg keek naar me. "Euh...wel.... Jij was vrij gehaat onder fan's en je kreeg doodsbedrijgingen." zei Hij. "Het zou kunnen dat het ongeluk dat je hebt gehad geen ongeluk was." zei Georg. Ik schrok enorm. ik was zo van mijn melk dat ik nix zei. "Dus het kon een moordpoging zijn." zei ik een paar minuten later. Georg knikte. "Heb je dat aan de politie gezegt?" vroeg ik. Opeens kwam laura binnen. "Hey Sally." zei ze. We keken haar even aan. "Ik stoor toch niet hé." zei ze. Georg liep naar haar toe en fluisterde haar iets toe. Ze knikte en keek naar me.ze ging op de rand van mijn bed zitten. "Georg heefd het dus verteld?" vroeg ze. Ik knikte. "Sorry dat je het zo te weten moets komen." zei ze. Opeesn klopte er iemand op de deur. Georg deed open. Een mollige jongen met een muts tot over zijn ogen getrokken. "Hey." zei hij. "Dag Gustav." zei Georg. "Hey Sally. Alles goed? Sorry dat ik je nu pas kom bezoeken." zei hij. Ik glimlachtte. "Ze herkent je vast niet. ze is haar geheugen kwijt." zei Laura. "Ow misschien zal dit wel helpen." zei Gustav met een brede grijns op zijn gezicht. Hij gaf me een doosje. Ik opende het. Er zaten chocolaatjes in. "Het zijn je favoriete. Ik hoop dat je ze nog lust." zei hij. Ik nam er eentje en at het op. Ik glimlachte. Ik lust ze nog altijd ." zei ik grijnzend.Gustav lachtte. Hij ging op de rand van het bed zitten. "Waarom heb je die muts op?" vroeg ik. Gustav nam de muts af. Ik schrok. ik zag een boel wondes. "Hoe is dat gebeurt?" vroeg ik. "Een ruzie." zei Gustav. "Ocharme toch." zei ik. Ik legde mijn hand op zijn schouder. "Zo erg is het niet hoor. " zei hij. Ik glimlachte even. "Ahum wij zitten hier ook nog hé" zei Laura. "Sorry." zei ik. "Wij kunnen maar beter gaan hé Gustav." zei georg. "Hé wat?" vroeg Gustav. "Kom nu gewoon mee." zei laura. Ze nam Gustav's arm vast en sleurde hem mee. Ik zwaaide hun uit. Ik was moe geworden. Ik geeuwde en ging slapen.In plaats van de droomloze slaap die ik meestal had droomde ik deze keer weer van Bill. Hij marcheerde razend op me af. "Jij gaat me niet bedriegen met Gustav!!" tierde hij. "Ik ben niets van plan." zei ik. "En trouwens jij bent dood en mijn onderbewustzijn!" zei ik. "Ik ben de geets van je overlede verloofde.Je zou naar me moeten luisteren!" zei hij. "Ik ben toch niets van plan. Ik had gewoon meedelijde met Gustav." zei ik. "Ocharme toch." zei Bill met een hoog stemmetje. Hij probeerde mij na te doen. "Hou je mond!" zei ik kwaad. Net toen ik hem wou aanvallen werd ik wakker. Ik lag naast mijn bed.Ik keek rond. Het was al ochtend. Ik merkte dat mijn baxter uit mijn hand was. Ik riep een verpleegster. Die kwam aan en stak de baxter weer in mijn hand. "Jij hebt presies niet stil gelegen hé" zei ze. "Ik had een slechte droom en ik was uit bed gevallen." zei ik. "Ach het is niet zo erg hoor. " zei de verpleegster. "Nu ik er over na denk... Jij mag morgen naar huis. We hebben de test afgerond en er is helemaal niets meer mis met je." Ik glimlachtte. "Ik denk dat je familie je wel zal helpen met dat geheugenverlies van je." zei de verpleegster. Ik glimlachte. "Ze helpen me inderdaat goed." zei ik.De verpleegster glimlachte vriendelijk. "Nu voorzichtig met dat ding oké?" zei ze. Ik knikte. De verpleegster stond op en liep weg. Ik zuchtte en staarde naar het plafond. Opeens voelde ik iets tegen mijn hand. Ik keek op. Gustav stond daar weer. Hij had dezelfde muts op als de laatste keer. Hij bloosde toe ik hem recht in de ogen keek. "O hey Gustav. Ik had je niet horen binnen komen." zei ik. Gustav glimlachte verlegen. "Is niks." zei hij. Opeens hoorde ik Bill's stem door mijn hoofd gaan als een echo. "Durf niet!" klonk het. Ik schudde even met mijn hoofd. "Waarom ben je hier gekomen?" vroeg ik nieuwsgierig. "Ik wou weten hoe het met je is" zei hij. "Het is heel lief dat je bezorgd bent." zei ik. "Sally stop er mee!!" echode Bill's stem weer door mijn hoofd. Ik negeerde het. "Komt Georg ook straks?" vroeg ik. "Ik weet het niet. Waarschijnlijk komt hij wel. Hij is heel bezorgd om je al sinds je klein was." zei Gustav. Als je nog maar viel stormde hij op je af en vervloekte hij alles wat jou zou kunnen doe vallen." zei Gustav. Ik lachte. "Sally stuur hem weg!! Stop met hem te praten!!" echode Bill's stem opnieuw.

Ik zuchte. "Scheeld er iets?" vroeg Gustav. "Nee nee." zei ik. "Sally!!! Stuur hem weg!!!Negeer mij nu eens niet!!!" klonk Bill's stem luider in mijn hoofd. Ik dacht dat ik gek werd. "Ben je zeker dat alles goed is?" vroeg Gustav. "Je gaat me voor gek verklaren." zei ik. "Dat deed ik vroeger ook al dus..." ik gaf Gustav een mep voor hij zijn zin kon afmaken. Gustav begon te lachen. "Goed zo!!! Sla hem nog eens en stuur hem weg!!" klonk Bill's stem opnieuw. "Wat is er nu?" vroeg Gustav. "Beloof je niet te schrikken of zo?" vroeg ik eerst. "Dat beloof ik." zei Gustav. "Ik hoor Bill's stem in mijn hoofd en zo. Ik denk dat ik schitzofreen word." zei ik. Gustav schrok even. "Is het je geweten niet of je verbeelding?" vroeg Gustav. Nee kwispel!!!! Ik ben hier echt!! Sally stuur hem weg!!! NU!!! brulde Bill's stem. Ik sloeg mijn handen voor mijn oren maar het gebrul werd steeds luider. "Sally doe niet zo belachelijk!!! Stuur hem weg!!!" "Laat het stoppen!!" riep ik net voor alles zwart werd voor mijn ogen."Niet weer!!" riep ik toen ik wéér in het duister was beland. Ik zag Bill weer staan. "Jij klootzak!!" zei ik toen ik naar hem uithaalde. Mijn vuist ging gewoon door hem heen. Bill lachtte vals. "Waarom doe je dit!!?" vroeg ik razend. "Jij bent van mij snap je? Jij gaat me niet bedriegen." zei hij. "Je bent dood!!!" zei ik. "En dan nog." zei Bill. Ik werd razend. "Jij...Bent... DOOD!!" zei ik. "Dat weet ik." zei Bill. "Waarom doe je dat?" vroeg ik. "Ik wil je niet kwijt." zei hij. "Jij hebt me dus steeds bijna de dood ingejaagt?" vroeg ik. "Ik wil je bij me houden mar je word van me gescheiden door de dood." zei Bill. "Daarom wil ik je de dood in jagen." Ik schrok. "je zult geduld moeten hebben. Ik wil nu nog niet dood. "zei ik.

Doe snel verder Sally!!!

Oei, de dood injagen.. Niet fijn.. Maar snel verder

Opeens zag ik een woedende blik in zijn ogen. "Jij bent van mij en je komt mee!!! Begrepen!!!" brulde hij. Hij greep me stevig vast. Ik wou zijn armen van me af doen maar mijn handen gingen door de zijne. "Laat me los!!" zei ik. Bill weigerde. Hij sleurde me mee het donker in. Ik probeerde zijn armen van me te doen maar mijn handen gingen door zijn armen. "Bill alsjeblieft laat me los." smeekte ik. Ik begon te huilen terwijl ik zijn armen probeerde losmaken. "Bill alsjeblieft...." zei ik. Bill stopte even en keek me even aan zonder de kwade blik in zijn ogen. Daarna keek hij weer razend en liep hij verder. "Bill alsjebliefd laat me los. Ik zal altijd aan je denken.Ik beloof het." zei ik. Bill zuchte en stopte weer. "Alsjebliefd Bill...Je wild toch dat ik gelukkig ben?" vroeg ik. Bill knikte. "laat me dan los en laat me leven. ik kom naar je toe als mijn leven is afgelopen. Dat beloof ik je." zei ik. Bill liet me los. Ik viel. En ik bleef maar vallen. "Vaarwel Sally. Tot je dood!!" riep Bill me nog achterna. Voor ik het wist werd ik wakker in het ziekenhuis. "Ze is wakker!" zei georg. Ik glimlachte.


Epiloog:
Ik mocht na een week uit het ziekenhuis. Ik werd enorm geholpen door mijn familie met mijn resterende herinneringen op te halen. En van Bill had ik nooit meer iets gehoort.

Oh zo ontroerend.
Spijtig dat het gedaan is.
Het was echt een tofe ff.

Spijtig is het al gedaan. Super leuke FF